دل سپردیمـ به آن معجزه ی چشمانت

دل سپردیمـ به آن معجزه ی ِ  چشمانت...تا که  آباد کنی خانه ی  ویران شده را....

سلام به همه هم سنگری ها ...

سال نوتون مبارک

با توجه به اینکه نوروز امسال و چند سال آینده مصادف با ایام فاطمیه است و افراط و تفریط هایی از طرف بعضیصورت میگیره،خوبه که نظر رهبر انقلاب را درباره نحوه ی برخورد با مناسبتهای مذهبی مرور کنیم تا برخی ابهامات در این زمینه برطرف بشه:

«مسأله‌ى دیگر، مسأله‌ى روضه‌هاست. روضه‌خوانى و سینه‌زنى باید باشد؛ اما نه در هر عزایى. این را بدانید که روضه خواندن و گریه کردن - آن سنت سنیه - مربوط به همه‌ى ائمه نیست؛ متعلق به بعضى از ائمه است. حالا یک وقت در جمع و مجلسى کسى روضه اى مى‌خواند، عده‌اى دلشان نرم مى‌شود و گریه مى‌کنند؛ این عیبى ندارد. اصلاً عزادارى کردن یک حرف است، روضه‌خوانى و سینه‌زنى راه انداختن یک حرف دیگر است. روضه‌خوانى و سینه‌زنى راه انداختن، مخصوص امام حسین است؛ حداکثر مربوط به بعضى از ائمه است؛ آن هم نه به این وسعت. مثلاً در شب و روز تاسوعا و عاشورا بخصوص، در شب و روز بیست‌ویکم ماه رمضان، سینه‌زنى و عزادارى و برپایى جلسات خوب است؛ ولى مثلاً در مورد حضرت موسى‌بن جعفر (علیه‌السّلام) - با این‌که وفات آن بزرگوار از وفاتهاى داراى روضه‌خوانى است - من لزومى نمى‌بینم که سینه‌زنى بشود؛ یا مثلاً در سالگرد شهادت حضرت زهرا (سلام‌اللَّه‌علیها) مناسبتى ندارد که ما بیاییم نوحه‌خوانى و سینه‌زنى کنیم؛ بهتر این است که در آن موارد، شرح مصایبشان گفته بشود. شرح مصایب، گریه‌آور است.

... امام یک وقت در اوایل انقلاب در سخنرانیهایشان از معاویه به صورت طعن‌آمیزى اسم مى‌آورند. شما مى‌دانید که من مدتى را در بلوچستان بودم و با خیلى از علماى آن‌جا دوست نزدیک هستم. مردم و علماى سنى آن منطقه، معاویه را مقدس مى‌دانند. به امام عرض کردم که در طرف شرق کشورمان، چند صد میلیون نفر معاویه را محترم مى‌شمارند و او را خال‌المؤمنین مى‌دانند - البته بحق یا بناحق آن، مربوط به جلسه‌ى بحث است - یعنى مسلمانان هند، پاکستان، بنگلادش و افغانستان اغلب سنى حنفى‌اند؛ اینها معاویه را محترم مى‌شمارند. امام گفتند عجب، من نمى‌دانستم! من بعد از آن در طول این ده، یازده سال یک جمله‌ى طعن‌آمیز از امام راجع به معاویه نشنیدم. من خودم در نماز جمعه راجع به جنگ صفین و سایر جنگهاى امیرالمؤمنین صحبت مى‌کنم؛ اما اهانت نمى‌کنم. تاریخ‌گویى، یک حرف است؛ اهانت، حرف دیگرى است.»

بیانات در دیدار اعضاى گروه ویژه و گروه معارف اسلامى صداى جمهورى اسلامى ایران‌