اجازه هست کمی گریه کنم ؟

!محبوب من

ای دوست داشتنی ترین معبود دنیا

سپاس برای آنچه به من بازگرداندی و آنچه از من باز ستاندی

که دربازگشت آن حکمتی بود و در ستاندنش معرفتی

مرا بزرگ کن، آنقدر بزرگ که دریابم آن حکمتها وآن معرفتها را. 

خدای من!

سپاس

سپاس به خاطر لطفت که مرا دیدی و هر روز به من خندیدی

و من تو را با لبخندت میشناسم

که هر روزه در چشمان تو مینگرم و تو در

گوش من باز میخوانی که :

«همانا من از رگ گردن به تو نزدیکترم»

آری ، تو همین جایی، همینجا ، و چیزی در من میتپد که هر روز تو را به نام زیبایت میخواند

سپاس برای تپیدن نبض حضورت...

 «مهربان معبود محبوبم، آنی مرا به خود وامگذار» 

خدای خوبِ خوبِ من !

من خوش بختم

همین که تو این قدر حواست به دل من هست و من حواسم نیست

همین که تو عاشق تری به من تا من به تو

همین که تو معبودی و من در پیچ و خم عین عبدت هم مانده ام

من با همین ها خوش بختم

خدایا شکرت ...

فقط اجازه هست کمی گریه کنم؟